t Is weer van datte. Voor het derde jaar op rij, hebben wij last van 2 duiven die ons huis de uitverkoren plek vinden om hun nest in te bouwen.
De vorige jaren zijn we er in geslaagd ze buiten te houden, maar volhouders dat ze zijn maakten ze dan maar een nest op ons plat dak. Dus fladderen die ratten hier af en aan, schijten heel onze koer onder, strooien hun vuile veren hier in het rond, roekoeën aan ons slaapkamerraam en vooral: laten zich met geen stokken verjagen. En koekestoem dat die beesten voor de rest zijn: hun nest knutselden ze gewoon midden op ons dak, totaal onbeschut. Dus als dat hier regent dat het giet, zit daar één van die krengen zeiknat te bibberen op een hoop takjes met een ei of twee erin. Na verloop van tijd is dat beest het beu en als de partner plots niet meer wil overnemen (ah nee, zo stoem is dat beest dan ook weer niet) dan is ‘t ambras en moeten de eieren eraan geloven.
Meestal maken ze het één keer terug goed en proberen ze met een tweede nest: zelfde scenario als hierboven. Maar definitief scheiden, nee, ‘t is ware liefde, “volgend jaar proberen we nog eens he schatje”. Zo gaat dat bij die duiven van ons.
Dit jaar zijn ze er dus weer, ons huis wordt al wéken beloerd. En dit jaar nemen ze geen genoegen met het plat dak, zo blijkt. Soms vergeten wij een raam te sluiten waarvoor nog geen gaas gespannen is en dan zitten ze nog geen 10 minuten later eieren te bevruchten in onze zolderkamer. Vetzakken seg.
Deze dierenvriend is het beu, méér dan beu. Dit jaar gaan ze eraan, ik zweer het. Volgende week zitten hier twee duiven bij t vuilnis.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten